Het begin van het einde

You say that we've been together longer than most couples stay married these days. Well, it sure doesn't feel anywhere near that long. [...] But with all good things, there is an end. Which I'm greatly repining to have to inform you of the following. I've actually been struggling with it for a couple of days, now. [...] On May 29, 2012, I was informed by a couple of other inmates here, that they heard I got turned down by the Fifth Circuit, while listening to one of the news broadcasts on the radio. [...] I have not yet received any documentation and/or word from my court-appointed appeal attorney. [...] But, generally, Death Row inmates find out about most of the Courts' decision through the newscasts before any other way. [...] The Fifth Cicruit is the second highest of the appeal stages. And it's also where many are executed from.

Als je begint aan een correspondentie met een terdoodveroordeelde, weet je wat het meest voor de hand liggende einde zal zijn. Ik heb dertien jaar de tijd gehad om me voor te bereiden. Dertien jaar lang heb ik gedacht dat het bericht elk moment zou kunnen komen. Maar ik heb gewoon mijn leven. Ik werk, ik heb vrienden, ik heb mijn paard, ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. Jamie wacht al twintig jaar, in een ruimte van twee bij drie meter en zonder enige vorm van echt contact. Ik kan me er niet eens een voorstelling van maken hoe dat moet zijn. Wat betekent tijd in zo'n wereld? Wat betekent het ontvangen van een brief of kaartje uit de buitenwereld? Wat betekenen foto's die een glimp laten zien van de gewone wereld? Hoe voorkom je dat je gek wordt in een wereld waar niets normaal is?

De brief waar bovenstaande passage uit komt, bereikte mij ergens in juni of juli 2012. Jamie verwachtte toen dat het snel gebeurd zou zijn. Hij had zijn advocaat namelijk gevraagd om het beroepsproces stop te zetten en de staat te laten overgaan tot de voltrekking van zijn vonnis. Hij gaf aan niet meer verder te willen. Zijn lijf is op, zijn geest gebroken. Het systeem heeft hem eindelijk kapot gekregen.

Ook al verwachtte ik de brief met bovenstaande boodschap al dertien jaar, toch komt het hard aan. Na het lezen ervan zwijg ik korte tijd en staar ik voor me uit. Mijn lijf komt in opstand en ik voel me niet goed. Ik vertel met samengeknepen keel aan mijn vriend, die naast me zit, wat ik zojuist gelezen heb en ik barst in huilen uit. Ik lig de hele nacht wakker. De volgende ochtend bel ik mijn baas om te vertellen welk bericht ik heb gekregen en dat ik graag een dag thuis wil blijven omdat ik geen oog dicht heb gedaan. Hij weet van de situatie en begrijpt het.

De advocaat van Jamie gaat toch door naar het Supreme Court, het laatste station. Het is in doodstrafzaken heel gebruikelijk dat advocaten weinig of geen overleg voeren met hun cliënten en hun eigen plan trekken. Jamie hoort nooit iets van zijn advocaat. Hij is één of twee keer langs geweest nadat hij de zaak toegewezen kreeg. Dat wil overigens niet zeggen dat hij een slechte advocaat is; zijn kantoor staat goed bekend. Jamie zelf heeft geen goed woord voor hem over. Hij voelt zich buitengesloten in zijn eigen zaak en overgeleverd aan iemand die hij niet kent. Er is geen vertrouwen.

Op 7 december 2012 neemt het Supreme Court het besluit om Jamie's zaak niet te horen. Het laatste station is gepasseerd. Nu begint het ergste wachten; het wachten tot er een datum wordt vastgesteld. Vanaf dat moment weet Jamie op welke dag, op welk tijdstip en op welke manier hij zal worden gedood. Een anonieme beul zal pentobarbital in zijn aderen spuiten en zo'n twintig minuten later zal hij worden doodverklaard door een arts.

 

An execution is not simply death. It is just as different from the privation of life as a concentration camp is from prison. It adds to death a rule, a public premeditation known to the future victim, an organization which is itself a source of moral sufferings more terrible than death. Capital punishment is the most premeditated of murders, to which no criminal's deed, however calculated can be compared. For there to be an equivalency, the death penalty would have to punish a criminal who had warned his victim of the date at which he would inflict a horrible death on him and who, from that moment onward, had confined him at his mercy for months. Such a monster is not encountered in private life.

 

- Albert Camus