De moeite waard

Een vriendschap kan erg intens worden als de dood continu op de loer ligt. Vier uur lijkt een lange tijd, maar als je geen tijd te verliezen hebt, is het niets. Ik merk slechts aan lichamelijke ongemakken dat er veel tijd verstrijkt; mijn rug doet pijn door de oncomfortabele stoelen in de bezoekruimte, mijn armen worden lam door het continu vasthouden van een ouderwetse, zware telefoonhoorn, ik moet naar de wc en mijn maag rommelt.

Het eerste wat Jamie doet als hij bij me wordt gebracht voor het bezoek is controleren hoe laat het is. Als ze ook maar vijf minuten van onze bezoektijd afsnoepen, protesteert hij hevig. Die tijd is van hem. Tijd is in de bezoekruimte van onschatbare waarde. Als hij een datum krijgt, zo zegt hij, gaat hij vanaf dat moment weigeren te douchen, weigeren naar 'recreatie' te gaan, weigeren om wat dan ook te doen dat tijd kost. Vanaf dat moment wil hij enkel nog bezig zijn met schrijven. Hij geeft aan van plan te zijn alle andere contacten af te breken en zich alleen nog op mij te willen focussen.

Zijn aanstaande dood lijkt hem geen angst meer aan te jagen. Hij spreekt er zonder moeite over. De momenten waarop hij tranen in zijn ogen krijgt, zijn de momenten waarin hij stilstaat bij de impact die het hele gebeuren op mij zal hebben. Hij speelt met de gedachte van spijt dat hij me ooit terugschreef. Ik druk hem op het hart dat hij zo niet mag denken. Ik heb nog nooit een seconde spijt gehad.

Hij vraagt me of ik na zijn dood opnieuw met een van zijn lotgenoten zal gaan schrijven. Ik geef aan dat ik dat niet weet en dat ik dat waarschijnlijk pas weet als alles voorbij is. Hij is bang dat ik de verkeerde zal treffen, iemand die misbruik van me zal maken. Ik heb me voorgenomen om hem volgende week te vragen of hij iemand kan aanraden. Iemand die er alleen voor staat en steun nodig heeft. Als ik het kan.

Lichamelijke pijn lijkt hem niet veel meer te doen. Als hij mij zijn rauwe knieën laat zien, verkrampt mijn maag. Het aanzicht alleen al doet pijn. Jamie heeft andere dingen om zich druk over te maken.

Er wordt ook veel gelachen. We vertellen elkaar anekdotes en hebben plezier. Bij tijd en wijle leg ik mijn hand tegen het glas om maar zo dichtbij mogelijk te zijn. Ik kan het moeilijk verkroppen dat ik hem pas zal mogen aanraken als hij straks dood is. Hij kent al twintig jaar geen liefdevolle aanraking meer.

We fantaseren over hoe het zou zijn als ik hem hier weg kon halen. Plezierige gedachten die nooit werkelijkheid zullen worden, maar die wel verlichting brengen.

Als de melding komt dat de tijd bijna op is, intensiveert het gesprek nog verder. We spreken onze gevoelens van liefde en vriendschap voor elkaar uit en proberen afscheid te nemen. Het werkelijke weglopen vind ik een hel.

Ondanks alles is het niet de ellende die de boventoon voert. Jamie is vrolijk, uitgelaten bijna. Voor mijn eerste bezoek heeft hij drie nachten niet geslapen van de spanning, maar hij is scherp, lacht veel, houdt me voor de gek en maakt grappen. Heel af en toe is het eventjes alsof we gewoon ergens in een café zitten en een gezellige middag hebben.

Het is het waard.

Reacties

Hai Petra,
Wat schrijf jij fijn over hem. Ik wilde dat ik jullie meer tot steun kan zijn. Ik denk regelmatig aan jullie allebei. Ik heb net weer een heel lief kaartje van Jamie gehad. Hij is een fantastisch schrijver. En ik bewonder zijn moed en doorzettingsvermogen, vooral nu zijn tijd op begint te raken. Ik vind het ook heel knaqp van hem hoe hij met zijn naderende einde omgaat. Ik ben blij dat ik met hem heb mogen schrijven en hem een beetje heb leren kennen. Ik heb hem altijd met toewijding terug geschreven, omdat ik weet hoe fijn hij de contacten met de buitenwereld vindt. Als je het op kunt brengen en als je het wilt mag je hem mijn hartelijke groeten doen en dat ik in gedachten bij hem ben. Door met hem te schrijven heeft hij mijn leven ook verrijkt.
Groetjes van Gerrie en ik wens jou en Jamie veel sterkte toe.

Gerrie, bedankt voor je reactie. Ik sta op het punt om te vertrekken richting Livingston. Ik zal Jamie jouw groet overbrengen. Ik heb het op mijn arm geschreven zodat ik het niet vergeet.

afbeelding van raymond1977

Haai meis,
Ik en pa en ma volgen je op de voet via je mooie blogs. Als je het leest heb je het gevoel erbij te zijn. Thanks! Jij bent echt 'Angel Petra', de rots waarop Jamie leunen kan.
Kus,
Raymond

Hoi Raymond,

Sorry voor de late reactie. Gister was een erg lange en vermoeiende dag. Ik was om 09:15 al in de gevangenis, maar het duurde bijna tot elf uur voordat ze Jamie eindelijk brachten. Ik had nauwelijks geslapen, zie altijd erg op tegen het laatste bezoek (of vooral het afscheid). Uiteindelijk was het vijf uur voordat ik weer terug was bij Gloria en toen moesten we vrijwel meteen door naar de maandelijkse meeting van de Abolition Movement.

Bedankt voor je berichtje en fijn om te horen dat jullie meelezen. :-)

Groetjes uit het ondanks alles prachtige Texas,
Petra

Pagina's