Op bezoek bij Jamie

Afgelopen week ben ik voor het eerst bij Jamie op bezoek geweest. Dit was sowieso mijn eerste bezoek aan een Supermax-gevangenis.

 

Van Petra had ik begrepen dat de houding van het gevangenispersoneel veelal heel onprettig is; lomp, onvriendelijk, vragen waarom je er eigenlijk komt. Dit viel mij (en bij de afgelopen twee bezoeken ook haar) erg mee. Ik werd sowieso minder hevig doorzocht dan Petra bij het betreden van de gevangenis; ik draag geen beugel-beha, dus de metaaldetector ging van mij niet af.

 

Zo'n bezoek is wel vrij bizar; het gebouw ziet er eerder uit als een plek waar je spullen zou bewaren, dan mensen.

 

Als je van de controleruimte de ca. 50 meter naar de gevangenis loopt (groene lijn in afbeelding), heb je zicht op death row, links met rode omlijning, en de gewone gevangenis rechts. Bij het verlaten van de drievoudige sluis naar het pad toe, worden we via de intercom terug geroepen. Petra was haar trui vergeten, de dame die de intakes doet geeft deze aan. De "ramen", eigenlijk een sleuf in de muur, van de normale gevangenis-populatie zijn ongeveer een meter breed en 20 centimeter hoog, en bevinden zich tegen het plafond, en hebben een luik dat ze kunnen sluiten. De ramen van Death row zijn iets smaller, een centimeter of 60 a 70, en maar 10 centimeter hoog. Jamie vertelde dat hij, sinds hij is overgeplaatst naar een cel met camera, een iets kleiner raam heeft, en enkel uiticht op beton. Als het regent, komt er water naar binnen.

 

Als je verder loopt kom je bij de ingang van de gevangenis zelf. Hier staan twee bankjes om omgekomen agenten te eren, en binnen hangt het vol met foto's. Als je richting de bezoeksruimte loopt, hangt er een bordje dat vanaf dat punt gijzelaars niet worden doorgelaten.

 

Het gebouw is niet in hele goede staat. Het is oud, de electrische deuren zijn traag, de verf bladdert van het houtwerk af. Een gevangenis is al geen vrolijke plek, en dit maakt het niet veel beter. De telefoons waarmee we met Jamie kunnen praten zijn bagger. Op dag 1 valt elke paar minuten zijn geluid vrijwel volledig weg. Een paar tikken op de hoorn lost dit probleem weer op, maar het is hoogst irritant. Op dag twee hebben we een 'goed' toestel, het geluid is blikkerig, ver weg, maar voor Polunsky blijkbaar erg goed. Van een aantal andere mensen begreep ik dat op hun lijn ruis/echo zat.

 

Het gesprek zelf was, gek genoeg, leuk. Wel een tikje bizar. Jamie is er klaar mee; hij maakt grapjes over de dood, zijn executie. Dat 'ie snacks regelt, voor als we daar zitten te kijken naar hem. Tijdens het gesprek legt hij mij, maar zeker ook Petra, uit dat het echt mooi geweest is. Dat we eens 24-uur in zijn cel moeten zitten, en dat we dan wel begrijpen dat dit geen leven is. Ik heb hem verteld dat de dames van de Abolition Movement bezig zijn met een opvouwbare death row cel, om mensen bij demonstraties te laten ervaren hoe zo'n cel is.

 

Bij het naar buiten lopen zien we Jamie de bezoekersruimte verlaten via de blauw gemarkeerde route. Iets roepen is niet verstandig; een bezoeker is afgelopen week verbannen uit de gevangenis nadat een gevangene iets naar haar riep.

 

Het groen gemarkeerde pad is denk ik het enige mooie stukje van de gevangenis, met bloemen en insecten. Gloria vertelt dat een kolibri hier overwintert.