Huntsville

Huntsville is in werkelijkheid "Execution Capital of the Western World". Midden in de stad staat de oude gevangenis die in de volksmond bekend staat als The Walls. Die naam ontleend het aan de enorme rode bakstenen muren die het complex omgeven. Hier vinden de executies plaats. Ik kan niet langs dit gebouw rijden zonder een naar gevoel in mijn maag te krijgen. Honderden mannen en enkele tientallen vrouwen zijn hier moedwillig omgebracht.

 

Gloria en ik zijn in Huntsville om Joe Byrd Cemetery te bezoeken - de begraafplaats waar gevangenen begraven worden als niemand hun lichaam claimt. De oudste graven dateren uit het einde van de 19e en begin van de 20e eeuw. Elk graf is voorzien van een eenvoudige, betonnen grafsteen; sommige in de vorm van een kruis, sommige rechthoekig.

 

Op lang niet alle grafstenen staat een naam; vele zijn slechts voorzien van het nummer van de gevangene. Kennelijk zijn sommige mensen ook in de dood geen naam waard. De recente graven hebben allemaal wel namen.

 

Er zijn behoorlijk wat graven van geëxecuteerden. Uit het jaar van executie valt de methode af te leiden - eerst ophanging, toen de elektrische stoel en tegenwoordig dodelijke injectie. De graven van geëxecuteerden zijn gemarkeerd met een X.

 

Er liggen hier mensen die Gloria persoonlijk heeft gekend. Eentje was een vriend. Over een ander vertelt ze dat hij op Death Row zat, maar stierf aan kanker, iets waar hij de bewakers met veel plezier op wees: "I got you beat, I'm dying of cancer!".

 

Er liggen veel verhalen op deze plek. Gloria vertelt me dat ze graag onderzoek zou doen naar de begraafplaats als ze er de tijd voor zou hebben. Er zijn veel graven waar niets (meer) op staat, er is een sectie waar segregatie is toegepast (deel voor blanken, deel voor zwarten) en er ligt een geëxecuteerd Indiaans opperhoofd. Allemaal verhalen die erop wachten om verteld te worden.

 

Ik vind het een mooie plek, maar ik hou van begraafplaatsen. Jamie wil hier absoluut niet terechtkomen. Hij doneert zijn lichaam aan de wetenschap.

 

Onderweg in de auto vertelt Gloria mij een verhaal waar ik verschrikkelijk om moet lachen. Recent waren ze bij een executie om te protesteren. Joanne zat in een stoel met haar protestbord. Joanne is een oude, fragiele vrouw met een sterk vergroeide rug. Ze spreekt erg zacht en je moet vaak moeite doen om haar te verstaan. Ze heeft grote moeite om zich voort te bewegen en woont in een appartementje achter Gloria's huis. Geestelijk is Joanne echter vlijmscherp en ze is een wandelend geschiedenisboek. Joanne is een activiste van het eerste uur en was onder andere betrokken bij het begin van de Civil Rights Movement in Mississippi, toen dat voor een blanke vrouw een letterlijk levensgevaarlijke bezigheid was.

 

Kennelijk bevond Joanne zich ergens waar ze zich eigenlijk niet mocht bevinden. Een bewaker liep naar haar toe en zei: "Sorry mam, but you can't sit here". Joanne bulderde terug: "Well, FUCK YOU! FUCK YOU and your goddamned executions!". De bewaker droop af en heeft haar daarna verder niet meer lastig gevallen.

 

Wijze woorden van een wijze oude vrouw.

 

Gloria vertelde dat zij en de anderen een flink eind verderop stonden en verbaasd waren over het geluid dat Joanne ineens wist voort te brengen.

 

Alle drie de vrouwen die ik tijdens deze reis heb leren kennen (Gloria, Pat, Joanne) zijn voor de duvel niet bang en blijven onvermoeibaar strijden voor het doel waarvan ze steevast geloven dat ze het uiteindelijk zullen bereiken: afschaffing van de doodstraf in de staat Texas. Ik hoop dat ik het nog mag meemaken.