Herinneringen

Hoewel het totaal aantal uren dat ik in de bezoekersruimte heb doorgebracht vrij beperkt is (al was het maar omdat tijdens onze laatste reis alle bezoeken voor onbepaalde tijd werden opgeschort na mijn eerste bezoek, zie ook hier), heb ik genoeg dierbare herinneringen aan die stukjes gecondenseerde tijd. Een bezoek van vier uur lijkt lang, maar  als je drieëntwintig uur per dag zit opgesloten in een ruimte van twee bij drie, is het veel te kort. De bezoeken zijn intens; tijdens die paar uurtjes bestaat de rest van de wereld niet, verdwijnen de muren, de stalen deuren, de bewakers en de tralies. Heel even in onze eigen wereld.

Er was die keer dat ik een blikje ananas voor Jamie had gekocht en dat het lipje afbrak bij het openmaken. Vreselijk vond ik dat, want fruit krijgen ze normaal gesproken niet. En hoe hij het voor elkaar kreeg, weet ik niet, maar terwijl wij ons gesprek voortzetten wist hij langzaam maar zeker en zonder hulpmiddelen het blikje open te werken om bij de waardevolle inhoud te komen.

Meestal bewaart hij het eten en vooral het drinken totdat de bezoektijd bijna over is. Naar het toilet gaan, gaat van de tijd af.

Er was die keer dat hij me vroeg om het nummer Angels van Robbie Williams te zingen. Ik had hem op dat nummer gewezen omdat ik de tekst toepasselijk vond (Jamie noemt mij steevast Angel). Zingen is niet mijn grootste talent (understatement), maar ik heb het hele nummer voor hem gezongen, in de hoop dat niet de hele bezoekersruimte me zou horen.

Met mijn neefje (die destijds tien jaar oud was en nog niet zo goed Engels sprak) speelde hij kruisje-nulletje met muntjes. Hij vond het geweldig dat er een kind op bezoek kwam en mijn neefje was onder de indruk van het bezoek. Inmiddels is hij zestien en houdt hij de ontwikkelingen rondom Jamie nog altijd bij. Hij zou het liefst meegaan als ik weer richting Texas ga.

Voor het eerste bezoek van mijn vader was Jamie nogal gereserveerd; een politieman, dat kan nooit goed volk zijn. En waarom zou een politieman op bezoek komen bij een crimineel? En wat voor oordeel zou hij vellen? Het viel mee; ze konden het prima met elkaar vinden.

Er was die keer dat een gevangene in een hokje verderop het waagde om iets over mij te zeggen binnen gehoorsafstand van Jamie. Wat hij zei, weet ik niet (ik zat immers aan de andere kant van de glazen scheidingswand), maar Jamie gaf hem er ongenadig verbaal van langs. Hij moest zijn mond houden over Jamie's bezoek en zich met zijn eigen zaken bemoeien.

"All officers, all stations: it is now count time! It is now count time!" Die tekst schalt regelmatig en herhaaldelijk door de speakers in de hele gevangenis. Het is één van die dingen die je, als je eraan terugdenkt, meteen weer naar die ruimte brengen. Het is zo luid dat je je gesprek niet kunt voortzetten als ze aan het omroepen zijn. Het haalt je even uit je zorgvuldig gecreëerde tijdelijke ontsnapping aan de onvermijdelijke omstandigheden.

Meestal als de tijd op is, moet Jamie nog even in zijn hokje blijven zitten tot hij weer teruggebracht wordt naar zijn andere hokje. Als de bewaker komt vertellen dat de tijd op is, kost het moeite om me los te trekken. Jamie gaat altijd staan en kijkt me na zo lang als mogelijk is. Als ik wegloop, voelt het alsof er een onzichtbaar elastiek tussen mij en die bezoekersruimte zit. De tijd is altijd te kort.