Food for thought

In de bezoekruimte staan vijf frisdrank- en snoepautomaten op een rij. Ze worden tweemaal per week gevuld. Tijdens mijn eerste bezoek waren ze bijna leeg, maar vrijdag werden ze allemaal bijgevuld.

Er zijn twee automaten met vers voedsel; yoghurt, salades, vers fruit, gebakjes, rauwe groenten met dips. Dan twee automaten met chips, chocola, koekjes, muffins. Er is één automaat met frisdranken.

Het menu op Death Row bestaat voor een aanzienlijk deel uit zetmeelrijke producten zoals aardappels en bonen. Er zit vrijwel nooit verse groente of fruit bij. Ongedierte in je eten is niet ongebruikelijk.

Het voedsel in de automaten is allemaal kant-en-klaar spul (op het verse fruit na) en er zit vrijwel niets bij wat ik zelf in de supermarkt zou kopen. Maar voor Jamie is het feest als ik voor twintig dollar aan eten uit de automaten trek.

Als hij de bruinpapieren zakken aangereikt krijgt, haalt hij langzaam alles eruit en legt het op een rij. Zorgvuldig kiest hij de volgorde. Hij maakt een verpakking open, maar begint niet meteen te eten. Hij geniet eerst enkele minuten lang van de geur, alsof het gaat om een dure wijn met een prachtig bouquet. Hij eet langzaam en geniet van elke hap. Ons gesprek duurt intussen gewoon voort. Met enige regelmaat omschrijft hij de smaak van hetgeen hij aan het eten is en hij put zich uit in bedankjes. En of ik zelf niet iets moet eten. Ik neem altijd wel iets kleins, maar je mag maar vijfentwintig dollar aan contanten mee naar binnen nemen en die geef ik liever aan hem uit.

Hij is verzot op Skittles. Een paar weken geleden bezocht Gloria hem en kocht tien zakjes voor hem.

Waar hij het laat, weet ik niet, maar alles gaat altijd schoon op voordat de tijd om is, hoeveel ik ook voor hem koop. De frisdrank bewaart hij voor het laatst. Hij wil voorkomen dat hij naar het toilet moet tijdens het bezoek, want dat zou hem gezien zijn fysieke toestand veel te veel tijd kosten. Als hij wel moet plassen, doet hij dat bij voorkeur net nadat ik vertrek in een leeg blikje of flesje. Alles om maar geen tijd kwijt te raken.

Ik vind het heerlijk om hem te zien eten. Ik heb nooit eerder iemand zo intens zien genieten van iets wat ik beschouw als kant-en-klare meuk.

Behalve van het eten geniet hij ook enorm van alles wat hij ziet. 'Back there' is alles grauw, er is geen kleur. Er zijn alleen de grauw-witte uniformen van de gevangenen en de blauwgrijze uniformen van de bewakers. De muren zijn allemaal wit. Alles wat anders is, wordt gretig bekeken. Ik trek steevast mijn meest kleurrijke kleding aan als ik op bezoek ga: een zomerjurk met roze en paarse bloemen, een knalroze strokenrok, een paars truitje met een knalroze vest... Hij vindt het allemaal even prachtig. En hij weet een paar jaar later nog exact te omschrijven wat ik droeg, net zoals hij tientallen foto's tot in de kleinste details uit zijn hoofd kan omschrijven.

Engels Wikipedia-artikel over sensory deprivation (gebrek aan stimuli) en de gevolgen daarvan.