Het laatste bezoek

De nacht voorafgaand aan het laatste bezoek heb ik nauwelijks geslapen. Ik was vreselijk onrustig en het was drukkend warm. Toen ik eindelijk sliep werd ik gebeld door iemand uit Nederland die niet kon weten dat ik in de VS zat en dat het daar op dat moment 04:30 was. Daarna kwam ik niet meer echt in slaap en lag ik maar te malen.

Ik werd naar de gevangenis gebracht door een tweetal Nederlandse journalisten die werken aan een groot artikel in Vrij Nederland en die mij ten behoeve van dat artikel een aantal maal hebben gesproken. Het was toeval dat zij tegelijk met mij in Texas zouden zijn.

Ik was rond kwart over negen in de bezoekersruimte. Het duurde echter tot bijna kwart voor elf dat Jamie bij me werd gebracht.

Ik vertel Jamie hoe lang ik heb zitten wachten; de irritatie hierover is duidelijk van zijn gezicht af te lezen.

Ik koop voor meer dan twintig dollar aan eten voor hem. Zelf neem ik niets. Daar krijg ik later berouw van, want tegen het einde van het bezoek ben ik flauw van de honger.

Ik ben zo moe dat ik soms moeite heb om mijn aandacht erbij te houden. In tegenstelling tot bij eerdere bezoeken is het koud in de bezoekruimte. Ik voel me schuldig dat ik minder alert ben dan ik zou willen, maar de vermoeidheid wint het telkens van me.

Jamie maakt zich druk om allerlei dingen; om mijn terugreis, om het feit dat ik geld aan hem uitgeef, om de kosten van mijn volgende reis, om de vraag of ik het allemaal wel aankan en of hij mij niet moet afschermen van wat er staat te gebeuren.

Hij maakt zich ook druk om de laatste dagen voor zijn executie. Hij is bang dat er ineens allerlei mensen zullen komen opdagen die hij in geen jaren heeft gezien. Dat wil hij niet. Hij overweegt om de mensen die hij op dat moment niet meer wil zien te schrappen van zijn bezoekerslijst. Hij hoopt dat de datum van zijn executie in de eerste week van een maand zal vallen. In dat geval zou ik twee weken kunnen komen en zou ik in de eerste week een special visit kunnen krijgen en in de tweede week de laatste twee volledige bezoekdagen (acht uur lang, in een aparte ruimte waar geen andere bezoekers zijn). Op de allerlaatste dag mag je tot het middaguur blijven; daarna wordt de veroordeelde overgebracht naar Huntsville, waar de daadwerkelijke executie plaatsvindt.

Al duizend keren heb ik me voorgesteld hoe die laatste dagen zullen zijn. Films als Dead Man Walking kan ik nauwelijks kijken omdat ik volledig overstuur raak. Af en toe droom ik erover. Gloria heeft twee executies bijgewoond. Ze geeft aan dat ze de eerste tijd dagelijks nachtmerries had. Na een tijdje werd het enkele keren per week, toen één keer per week, vervolgens één keer per maand. Nu heeft ze nog maar af en toe nachtmerries. Ik heb nu al af en toe nachtmerries en het moet nog komen.

Jamie en ik krijgen weinig tijd om afscheid te nemen. Sommige bewakers waarschuwen je als je nog een kwartier of tien minuten hebt. Deze meldt gewoon dat de tijd op is. We nemen afscheid. Tranen in Jamie's ogen en daardoor ook in de mijne. De bewaker komt onze kant alweer op om me weg te sturen. Ik hang de telefoonhoorn op, glimlach en zwaai naar Jamie en loop weg.

Op weg naar buiten koop ik een aantal prachtige door gevangenen gemaakte items; een versierde hoevenkrabber en sieraden. Bij elk item zit een briefje waar op staat wie het heeft gemaakt. Ik neem me voor om ze per brief te bedanken. De maker van de hoevenkrabber krijgt in elk geval een foto van ons paard Finnegan van me.

Het zit er weer op. En de eerstvolgende keer dat ik kom, zal waarschijnlijk voor de executie zijn. Dit was ons laatste gewone bezoek, het laatste bezoek waarbij we de beangstigende werkelijkheid af en toe nog even aan de kant konden schuiven.

Ik ben bang voor de volgende keer.